Het buizenmannetje of iets dergelijks werd hij genoemd in de muziekwereld, regio A'dam. Dat was professioneel werk en zorgde lange tijd voor zijn hoofdinkomen.

Het reviseren van vintage audio deed hij er voor de lol bij, zij het dat dit steeds drukker en drukker werd, zeker toen hij naar Krommenie vertrok. Hij wilde nooit iemand teleurstellen. Hij wilde werk afleveren wat "minstens tien jaar geen nazorg behoeft". Zeker het laatste jaar heb ik hem heel vaak geadviseerd het kalmer aan te doen.

Na Zaandam eenmaal in Krommenie zocht hij een assistent(en) en een leerling. Ik heb hem toen Peter nog voorgesteld. De leerling is helaas niet gelukt. Hij wilde die heel graag als opvolger zien. Erfgenaam zelfs.

Na zijn studie heeft hij altijd de bij-cursussen gedaan tot een jaar of 10/15 terug. Hij was dan ook gerechtigd om te certificeren.

Enkele jaren geleden kreeg hij de opdracht om de kamers van een vintage hotel elk te voorzien van een buizenradio. Die moesten uiteraard allemaal gecertificeerd zijn. Dat is uiterst professioneel. Zijn werk was zijn hobby zogezegd. Hij waardeerde vintage geluidspullen ten zeerste als stukken techniek. Hij verzamelde niets, dat was zijn doel niet en interesseerde hem niet.

Wel om mensen met hun hobby van vintage audio spullen volledig tevreden te stellen opdat ze daar volop plezier aan beleefden. In revisie's ging hij daar veel verder of dieper in dan de meeste hobbyisten. Hij benaderde dat uiterst professioneel. Hij noemde zijn werk dan ook geen revisies of reparaties maar restauraties. Hij wilde dat radio's speelden
zoals ze ooit nieuw uit de fabriek kwamen, zoals de ingenieurs van de toenmalige fabrieken het ontworpen hadden.

Dat was in zijn ogen voor 98 procent te benaderen ("je kunt het aan oude mensen niet meer vragen hoe de radio's nieuw klonken, want of ze zijn er niet meer of hun oren zijn achteruit gegaan...", was altijd zijn opmerking met een 'big smile' en een rauw klinkende, gulle lach).

Maar beslist ook niet méér dan dat. Hij ging radio's niet verbeteren, ook al vroegen cliënten daar nog wel eens om. Dat weigerde hij pertinent en legde omstandig uit waarom hij dat niet ging doen. In alles wist hij cliënten altijd enthousiast te overtuigen van zijn gelijk.

Zijn bedrijfje met de enorme voorraad aan onderdelen was een professioneel bedrijfje, geen hobbykamer. Hij woonde in zijn werk. Het was honderd procent zijn leven. Er was ook geen tijd voor familie (voor zover die er nog is), geen tijd voor een relatie (meer) en zeker geen tijd om ziek te zijn. Vond hij allemaal onzin om daar tijd aan te spenderen.

In een "vorig leven" was hij ook drummer van een band. Heftige tijd en ondanks dat hij daar 20 of 25 jaar geleden mee was gestopt (zijn muziekmaatjes zijn al lang overleden), zou je kunnen zeggen dat de erfenis daarvan uiteindelijk toch zijn leven heeft beëindigd. Dat verbaasde hem
enorm toen hij twee maanden geleden in in het ziekenhuis lag en de fatale diagnose hoorde van de specialist. Ik was daar toen bij.

Hij en ik hadden geen overeenkomsten m.b.t. de techniek, maar hij was voor mij een echte vriend om het wel en wee van het leven (en de hobby-wereld) door te nemen, en vooral te relativeren. We hadden heel veel contact, in sommige periodes vaak dagelijks. Toen het nog kon vooral 's avonds laat. Huub heeft de laatste zeven jaar alle restauraties gedaan van mijn vintage audio spullen. 

Hij vond dat hij een mooi leven heeft gehad en had al langere tijd vrede met het einde. Hij is 57 geworden.

René Rijzewijk.